ΚΑΘΡΕΠΤΕΣ ΛΕΥΚΟΙ

Ο Νάρκισσος έμεινε ονομαστός στην αρχαία ελληνική μυθολογία για την εμμονή του να θαυμάζει το είδωλό του καθώς καθρεφτιζόταν στο νερό. Την ίδια κίνηση όμως κάνουν κάθε μέρα, αιώνες τώρα, όλοι οι κάτοικοι του πολιτισμένου κόσμου χρησιμοποιώντας ένα μαγικό εργαλείο, τον καθρέφτη.
Οι αρχαίοι πολιτισμοί χρησιμοποιούσαν ορυκτά και μέταλλα που μπορούσαν να καθρεφτίζουν το είδωλο, όπως ηφαιστειακό γυαλί του οψιδιανού (Μάγιας, Αζτέκοι, Ολμέκοι), χαλκό, ορείχαλκο, σίδηρο, κασσίτερο, ασήμι, χρυσό. Έλληνες, Αιγύπτιοι, Πέρσες, Χαλδαίοι, Μεσοποτάμιοι, Ρωμαίοι, Ετρούσκοι, Ινδοί, Εβραίοι, Θιβετιανοί, Κινέζοι καθρεφτίζονταν σε γυαλισμένα φύλλα μπρούντζου και αργύρου.
Το 1985 ο Γερμανός Justus von Liebig τοποθέτησε λεπτή στρώση ασημιού πάνω στο γυαλί με τη χρήση νιτρικού άργυρου. Αυτό είχε ως αποτέλεσμα τη μαζική παράγωγη φθηνών καθρεπτών. Σήμερα ο πιο διαδεδομένος τρόπος κατασκευής καθρεπτών πραγματοποιείται με ‘υγρή εναπόθεση’ άργυρου, νικελίου ή χρωμίου.
Σε έναν επίπεδο καθρέπτη, μια παράλληλη δέσμη φωτός αλλάζει κατεύθυνση κίνησης, όμως εξακολουθεί να παραμένει παράλληλη. Τα είδωλα που παράγονται από επίπεδους καθρέπτες είναι φανταστικά και έχουν το μέγεθος του πραγματικού αντικειμένου. Επίσης, υπάρχουν κοίλα κάτοπτρα (δηλαδή κοίλοι καθρέπτες), όπου μια παράλληλη δέσμη φωτός συγκλίνει σε ένα σημείο που αποτελεί την εστία του κατόπτρου. Τέλος υπάρχουν κυρτά κάτοπτρα (δηλαδή κυρτοί καθρέπτες) στα οποία μια παράλληλη δέσμη φωτός αποκλίνει, δίνοντας την εντύπωση ότι προέρχεται από μια σημειακή πηγή, η οποία βρίσκεται «πίσω» από τον καθρέπτη. Πρακτικά, οι κοίλοι και κυρτοί καθρέπτες δεν εστιάζουν μια παράλληλη δέσμη φωτός σε ένα σημείο, λόγω σφαιρικής εκτροπής.